Στις 25 Μαΐου παρευρέθηκα
στην επανεκδίκαση της <<Υπόθεσης
του Σωκράτη>>2500 χρόνια
μετά… «στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών( Ιδρυμα Ωναση)».
Παίρνουν λοιπόν μια ιδέα
(προς το παρόν δεν θα μας απασχολήσει από που η από ποιον την πήραν..) και
στη συνέχεια την παραποιούν, την κακοποιούν όπως στη συγκεκριμένη
περίπτωση που ήταν πραγματικά ανυπόφορο να βλέπεις ότι και οι 3 έλληνες εκπρόσωποι
της δικαιοσύνης είχαν κληθεί να λάβουν (;) ή να τους ”παραχωρήσουν” το
προνόμιο.. του δημόσιουκατήγορου(!).
Είναι προφανώς Σωκρατική ειρωνεία το νεοσύνθημα που κυκλοφορεί στο internet
“είμαστε όλοι έλληνες”…
Τόσο ανυπόφορο λοιπόν ώστε
δεν άντεξα και τη στιγμή που η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη (ομότιμη καθηγήτρια
Ποινικού Δικαίου και πρώην πρόεδρος Βουλής) κατά την ετυμηγορία της απεφάνθη
ότι ”πράγματι βρίσκει ένοχο το Σωκράτη απέναντι στην Αθηναϊκή πολιτεία και
δημοκρατία κτλ κτλ” . Και ότι παρόλο που της ήταν πολύ οδυνηρό τάχα,
είναι ωστόσο αναγκασμένη να τον καταδικάσει… Στο σημείο αυτό ακριβώς φώναξα έντονα ΑΙΣΧΟΣ!
Εκείνη προς στιγμήν τα έχασε κοιτούσε τους γύρω της αν έπρεπε να συνεχίσει ή
όχι και τελικά αν και σοκαρισμένη συνέχισε.
Στο
θέατρο ακούστηκε ένας συριγμός ικανοποίησης, αιφνιδιασμός προς το θετικό
δηλαδή, χωρίς ωστόσο κανένας ν’ αποτολμήσει να μ’ ενισχύσει και με τη δική του
τη συμμετοχή.. Δε σκόπευα να αναλωθώ με την κριτική της “παράστασης” και το όλο
εγχείρημα που παρουσιάστηκε, γεγονός είναι ωστόσο ότι κάποιοι ήταν
φιλοσοφικά ανεπαρκώς ενημερωμένοι, με πολλές ιστορικές ανακρίβειες, νομικά
στρεψοδίκησαν και πάλι και αυτό το βρίσκω πραγματικά ανήθικο και αισχρό.
Διαλέκτηκα με την έδρα των
δικαστών όταν αναφέρθηκαν στο θέμα των νόμων και της δικαιοσύνης, λέγοντας ότι
η ουσία είναι
όχι το γράμμα αλλά το πνεύμα
του νόμου.
Για όσους, μη νομικούς, δεν
έχουν καθαρά μέσα τους την έννοια της στρεψοδικίας, μπορούμε να πούμε απλά ότι
παίρνεις το αθωωτικό στοιχείο του κατηγορούμενου και το στρέφεις εντελώς
εναντίον του. Ισχυρίστηκαν λοιπόν οι κ.κ κατήγοροι (ήταν όλοι έλληνες)
ότι ο Σωκράτης δεν ήταν κατ’ ουσίαν φίλος της Δημοκρατίας.. Αλλά της
απολυταρχίας μάλλον(!) Στηρίζοντάς το σε ψευδεπίγραφα επιχειρήματα στο ότι
δηλαδή ισχυριζόταν ότι την πολιτεία πρέπει να την κυβερνούν όχι οι πολλοί και
αστοιχείωτοι, ανήθικοι και ανεπαρκείς πολιτικά ως προς το αντικείμενο αλλά
μονάχα οι άξιοι, γνώστες και οι ικανοί για το
λειτούργημα αυτό. ( Αυτά ήταν πράγματι τα λόγια του Σωκράτη και το
νόημα το αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του καθενός!)
Το
προκλητικό όμως ήταν ότι κάποια στιγμή αυτοί οι ίδιοι κύριοι κατήγοροι
(Έλληνες) άρχισαν να κάνουν δήθεν κήρυγμα ηθικής.. αρετής.. δημοκρατίας..
διαστρεβλώνοντας ακριβώς τα λόγια και τη διδασκαλία του Σωκράτη. Οπότε όταν
τελείωσε σε λίγο η ψευτοδίκη και ο κόσμος αποχωρούσε, βγαίνοντας λοιπόν κι εγώ
έπεσα ακριβώς επάνω σε ένα εκ των δημόσιων κατήγορων, ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα σε μια παρέα 5-6 ατόμων και προφανώς
δεχόταν τα τυπικά συγχαρητήρια. Πλησιάζω τότε κι εγώ και εντελώς
αυθόρμητα ρωτάω “είστε ένας εκ των δημόσιων κατήγορων”; Εκείνος αιφνιδιασμένος
έδειξε αμέσως πρόθεση να δικαιολογηθεί.. Του προτείνω τότε το χέρι,
συγχαρητήρια του λέω και χαρούμενος με χαιρετά… Ήταν απλά Σωκρατική
ειρωνεία..του λέω καληνύχτα σας..
